Zestig jaar samen – dat is haast een eeuwigheid.
Veel daarvan is inmiddels in vergetelheid
gehuld, als door een falend weten
dat wat eerst in helderheid werd bezeten
nu verdampt lijkt tot ‘het was een mooie tijd’.
Zestig jaar samen – ik weet nog hoe ik haar vond.
Zij was zo adembenemend, haar mond zo rond.
En ik stond perplex – dat zij mij wilde,
was het beste dat mij, lid van het schildersgilde,
toeviel – geschenk dat God me toestond.
Zestig jaar samen – dat ging niet zonder kuren,
niet zonder gronden en lakken, niet zonder schuren.
Maar met elke penseelstreek van ons palet
werd ons leven kleurrijk luister bijgezet.
Hoelang zal ons samen zijn nog duren?
Zestig jaar samen – de foto’s spreken
van mooie jaren. Maar niet van de gebreken
die ons samenwonen inmiddels heeft opgebroken.
Mijn hoofd vergeet, mijn benen zijn van kracht verstoken.
Toch troost mij dit: God is steeds mijn hulp gebleken.
KvH, 24 mei 2023 / 11 oktober 2024
Toelichting bij dit gedicht
Ik was vorig jaar mei weer op bezoek geweest bij een bewoner op een PG-locatie, waar ik als geestelijk verzorger werkte. Laat ik hem ‘Jan’ noemen. Jan kon al enige tijd o.a. vanwege dementie niet meer bij zijn geliefde vrouw wonen. Die vorm van scheiding deed hem veel verdriet.
In die maand waren hij en zijn vrouw zestig jaar getrouwd. Dat vond hij prachtig en het is ook gevierd. Natuurlijk kwam er ook een mooi verhaal met foto in het plaatselijke huis-aan-huisblad.
Het huwelijksjubileum zette me aan tot het schrijven van dit gedicht. Ik heb het Jan voorgelezen en nooit zal ik vergeten hoe blij en dankbaar hij was.
Ik leerde Jan kennen als een bijzonder vriendelijke, fijngevoelige, kunstzinnige en gelovige man. In zijn werkzame leven was hij met hart en ziel schilder geweest; een eigen zaak, net als zijn vader van wie hij het vak geleerd had.
Wat was hij trots ook op zijn enige zoon (‘mijn beste vriend’), schoondochter en kleinkinderen.
Ondanks moeite met zijn wijkende geheugen en zijn afnemende lichamelijke conditie was hij dankbaar voor zijn vrouw en gezin en voor de zorg die hij kreeg. Hij vertrouwde ook vast op zijn Heer en Redder.
Begin 2024 is Jan overleden. Bij een herdenkingsbijeenkomst, waar ook hij herdacht werd, kreeg ik van zijn vrouw toestemming om het gedicht op mijn website te plaatsen. Zij was blij met dit gedicht, dat voor haar een herinnering is aan haar overleden lieve man.
© 2024 Klaas van Hoek