De laatste dagen
waren vrij, vredig en goed.
Ik vierde weer Kerst,
ga een nieuw jaar tegemoet.
Het klonk weer vertrouwd:
‘Eer zij God in de hoge’.
Maar ‘vrede op aarde’?
Oorlog kent geen mededogen.
Het lied is verstomd:
‘In mensen een welbehagen’.
O God, ik krijg het niet rond,
loop rond met veel vragen.
Waar is die eer dan?
Als mensen U vergeten,
komt er ellende van;
ik had het kunnen weten.
Waar is die vrede dan?
Strijd alom, eerst hier, dan daar.
Toch gaat alles ‘gewoon’ door.
Het voelt zo dubbel en raar.
Wat merken mensen dan
van dat welbehagen,
als er zoveel verdeeldheid is,
zoveel onbehagen?
Ik besef eens temeer:
er is geen kans van slagen
dat mensen hiervoor kunnen zorgen.
Alleen God kan dit wagen.
Wat de engelen zongen,
was geen wens, maar een opdracht.
Niet voor mensen, maar voor God:
HIJ bracht licht in de nacht.
Straks gaat dit jaar dicht,
sta ik open voor wat zal opdagen.
God, geef mij dan genoeg licht
voor in de laatste dagen.
KvH, 30 december 2023
© 2023 Klaas van Hoek