Zie, de mens die,
onbewust van wie
haar omringen,
zich zomaar neerlegt
op de bank bij de ingang,
waar haar de toegang
naar buiten is ontzegd,
want herinneringen
aan plaats en tijd
is zij helemaal kwijt.
Zie, wat dementie
vroeg of laat doet met wie
eerder zorgzaam en intens
leefde met man en gezin,
maar nu moet worden verzorgd
achter dichte deuren, onbezorgd.
Weg lijkt nu elke zin
in haar bestaan als mens.
Maar al is haar geheugen stuk,
toch zijn er stukjes geluk.
Zie daarom ook, hoe zij
tegen ieder, jou of mij
ineens iets kan zeggen,
iets liefs, ondeugends of zo,
en dan soms staat te stralen
alsof ze je wil onthalen
met wat aandacht – haar cadeau.
Ik hoef niet uit te leggen,
wat voor wonderlijks er gebeurt:
hier wordt gelachen én getreurd.
KvH, 19 november 2023
Gemaakt naar aanleiding van wat ik onlangs zag en meemaakte in een van de verpleeghuizen waar ik werk.
© 2023 Klaas van Hoek