Ik geef ’t toe, ik ben niet best.
Ik kan beslist wel beter.
ik ben het moe, ik houd de rest
’t liefst op anderhalve meter.
Figuurlijk dan, want eerlijk:
met mensen omgaan vind ik heerlijk.
Men noemt me open, mens van nabij,
kom over als relaxed en vrij.
Maar van binnen knaagt onzekerheid:
ben ik wel voldoende toegewijd
aan wie mij dagelijks omgeven
en met mijn gebreken moeten leven?
Als ik me met anderen vergelijk,
vind ik die beter, meer vindingrijk,
meer betrokken, meer sociaal –
je weet niet half hoe ik daarvan baal.
Ik geef ’t toe, ik ben onvolmaakt.
Het is iets dat ik al wel langer wist.
Goddank, er is Iemand die mij volmaakt,
Die zegt: Ik heb mij in jou niet vergist.
KvH, 2022
© 2023 Klaas van Hoek
Prachtig, zoo herkenbaar.
altijd weer dat woordje …ja..maar,
t kan altijd meer
zeg ik steeds weer
als ik voor mij uit zit te turen
naar het groene gras van onze buren.
maar zittend op mijn eigen gazon
met in mijn rug Uw stralende zon
zie ik dat ik mijn hoofd moet keren
en nu moet stoppen met beweren,
dat ik uw licht niet meer zie schijnen
dat ik U liefde zie voor mij en de mijnen
ik heb het van de zonnebloem geleerd
die ook zijn bloem naar U toe keerd
dat de dorre plek hier in mijn gras
omdat ik hier zat, en U er was.
en bent, en altijd hier zal blijven
Dus sta ik op, en ga wat anders schrijven.
het is goed zo als het is
ik ben ik , daar is niks mis
ook al zit ik hier te balen
Gods plan , dat zal niet falen.